Historia
Najprawdopodobniej psy rasy labdrador retriever pochodzą z Grenlandii. To właśnie tam czworonogi te były niezwykle cenione podczas połowów. Do dzisiaj zresztą psiaki te uwielbiają spędzać czas w wodzie. Ich specyficzny ogon jest doskonale do tego przystosowany – pomaga im w pływaniu, podobnie jak wodoodporna sierść. Rasa labrador retriever nie należy do najstarszych, wręcz przeciwnie. Pierwszy klub psów tego typu założono na początku XX wieku (około 1916 roku), a drugi, już na rzecz odmiany labradora, tj. labradora biszkoptowego, w 1925 roku. Najprawdopodobniej pierwszym psem tej rasy (oficjalnie potwierdzonym jako pies rasy labrador retriever), którego dziś nazywa się ojcem labradorów, był czworonóg o imieniu Malmesbury Tramp. Nazwa ta pochodzi od hrabiego Malmesbury, dla którego labradory pracowały podczas prób polowych.
Nie jest pewne, ale podobno podczas początku rozwoju rasy, psy labrador retriever, które rodziły się żółte albo czekoladowe, były z miotów usuwane. Nie uznawano je za psy czystej rasy. Z czasem jednak czworonogi te zaakceptowano (żółte na początku XX wieku, a czekoladowe w latach 30-tych XX wieku). Pierwszy żółty labrador, który został uznany jako rasowy miał na imię najprawdopodobniej Ben Hyde.
Labrador retriever żółty i pochodne rasy
Pierwsze labradory, które niegdyś określane jako żółte, tak naprawdę były w odcieniu toffi. Umaszczenie to nazywano „golden”. Z czasem jednak uznano, że określenie to jest przekłamane i zakazano go używać. Gdy rasa stawała się popularna (a było to na początku XX wieku) wśród labradorów prym wiodły rasy jaśniejsze. Ludzie nie do końca mogli i chcieli przekonać się do nieco ciemniejszego umaszczenia, a do całkiem ciemnego praktycznie w ogóle. Dopiero około 1980 roku labradory rude oraz złote zaczęły być promowane przez hodowców. Na początku były to trzy psy: 1. Balrion King Frost (ubarwienie bardzo ciemnożółte), którego potomkowie (także prawnuki) posiadały niemal czerwoną sierść (określaną jako lisioczerwoną); 2. Red Alert 3. Scrimshaw Placido Flamingo (Red i Flamingo także przekazywały gen czerwony).
Odmiana czekoladowa
Labrador w odmianie czekoladowej długo nie był uznawany za osobnika w typie rasy. W XX wieku zaczęły cieszyć się coraz większą popularnością. Dziś wiemy, że psy rasy labrador retriever w umaszczeniach ciemnych posiadali hrabia Feversham oraz Lady Ward of Chiltonfolia.
Wygląd
Psy rasy labrador retriever określa się jako średniej wielkości. Dorosły psy mierzą około 56-57 centymetrów, a ważą maksymalnie 36 kilogramów (suki 32 kilogramy). Zdarza się, że długość ciała może być nieco dłuższa niż wysokość w kłębie. Gdy zmierzymy odległość od łokci do ziemi, to wartość ta stanowić będzie połowę wysokości w kłębie. Posiadają zwartą budowę ciała i mocną sylwetkę. Sierść krótka, ale gęsta. Ogon krótki noszony poziomo, albo czasami zakrzywiony (w stopniu lekkim). Labradory są posiadaczami raczej małych uszu, które są spuszczone, mają kształt trójkąta. Głowa jest dość proporcjonalna, odznacza się regularnym kształtem. Gdy popatrzymy z boku na labradora to czaszka oraz pysk będą równej długości.
Zęby zdrowego psa są rozmieszczone równomiernie, a ich kolor jest biały. Ciekawostkę może stanowić kolor nosa. Gdy mówimy o czarnych labradorach, to możemy mieć pewność, że skóra na ich nosie będzie czarna. U żółtego psa skóra ta będzie żółta, a u czekoladowego ciemnobrązowa. Włos u labradora posiada dwie warstwy. Ta z wierzchu znajduje się bardzo blisko ciała. Sierść nie jest ani twarda, ani też zbyt sprężysta. Warstwa spod spodu charakteryzuje się zaś gęstością i delikatnością. Bardzo dobrze chroni przed warunkami atmosferycznymi. Psy rasy labrador retriever zawsze posiadają jednolite umaszczenie, choć to może być różne w zależności od typu.
Charakter
Pies rasy labrador retriever to niezwykle serdeczny, wesoły, przyjacielski i pełen energii oraz radości psiak. Uwielbia rodzinę, z którą żyje – potrafi w niezwykły sposób okazywać uczucia. Jest niezwykle lojalny i wrażliwy. Labradory niedobrze znoszą samotność. Nie powinny za długo zostawać same. Spełniają się spędzając czas z ludźmi – wówczas dają dowód na to, że są najwspanialszymi przyjaciółmi. Odznaczają się niezwykłą cierpliwością i wyrozumiałością. Kochają dzieci (z wzajemnością!). Jak najbardziej labradory mogą spędzać czas z dziećmi, trzeba jednak uważać na małe pociechy, które mogą podczas harców niechcący zostać potrącone przez psiaka, który w stosunku do małego dziecka jest po prostu duży.
To czym labrador retriever szczególnie wyróżnia się na tle innych ras jest łagodność. Ten pies kocha ludzi i w zdecydowanej większości przypadków nie ma zamiaru nikogo skrzywdzić, wręcz przeciwnie. Dlatego też czworonogów tej rasy nie wykorzystuje się do stróżowania. Może się bowiem okazać, że gdy na naszą posesję włamie się złodziej, to nasz pupil… przywita go radośnie. Zdarza się, że psiaki (zwłaszcza płci męskiej) wykazują dominację, ale nie ma w tym przypadku mowy o żadnym typie agresji.
Usposobienie
Psy rasy labrador retriever są niezwykle żywiołowe i temperamentne. Mają w sobie masę energii, której najchętniej dają upust podczas zabaw czy to z innymi psami czy ludźmi. Właściciele tych psów powinni zapewniać swoim pupilom jak najwięcej ruchu – także gdy psiaki osiągają już sędziwy wiek. Im starsze labradory, tym mniej zwariowane, nie zmienia to jednak faktu, że wymagają aktywności fizycznej, która musi im być zapewniona.
Najlepiej by psiak w typie labrador retriever spacerował dziennie minimum godzinę – najlepiej dwie i więcej. Nie są to jednak czworonogi, które mogą z nami biegać maratony czy biec przy rowerze. Warto pomyśleć o innych rodzajach aktywności, gdyż te psy zostały wyhodowane raczej w celach spokojnej pracy. Można spędzać z nimi czas np. na aportowaniu – połączenie ruchu i ćwiczeń umysłowych to najlepsze co możemy dać w prezencie naszemu ukochanemu czworonogowi.
Czy labradory uciekają? Rzadko się to zdarza, ale mimo to warto wyposażyć naszego pupila w lokalizato r GPS, gdyby doszło np. do stresującej sytuacji (wybuch petard) i pies zacząłby uciekać ze strachu. Oczywiście nie warto zapominać o wodzie, która jest żywiołem retrieverów. Psy te uwielbiają spędzać w niej czas. Dlatego gdy zobaczą dużą kałużę, to najprawdopodobniej nie będą mogły się powstrzymać przed wskoczeniem do niej. Wiele osób decydując się na konkretną rasę psa, zastanawia się czy ten niszczy rzeczy w domu.
Jak to jest w przypadku labradora retrievera? Psiaki te mogą gryźć przedmioty we wnętrzach, ale raczej wtedy, gdy nie mają zapewnionej odpowiedniej dawki ruchu. Jeżeli “wybiegamy” psa to raczej możemy być spokojni, że nasz pupil będzie w domu spokojny i przede wszystkim – szczęśliwy. Czy labradory mogą mieszkać z innymi zwierzakami, w tym kotami? Jak najbardziej tak! Na spacerach raczej też nie musimy się martwić, że nasz pupil będzie atakował inne psy. Jest bardzo tolerancyjny, ewentualnie może zaczepiać innego osobnika, ale tylko i wyłącznie w celach zabawy.
Bardzo rzadko zdarza się, że labrador retriever wykazuje jakąkolwiek agresję. Jeżeli już dochodzi do takich sytuacji, to przyczyn należy szukać w traumach z przeszłości oraz bardzo poważnych błędach wychowawczych. Nie oznacza to jednak, że tej cechy nie można skorygować – wówczas warto poprosić o pomoc profesjonalnego behawiorystę.
Labrador retriever w pracy
Ze względu na silną sylwetkę, zdolności w zakresie sportu i dobry charakter (sprzyjający współpracy z człowiekiem) labradory wykorzystywane są dzisiaj przez różnego rodzaju służby. Służą w policji, ale też pomagają osobom chorym oraz niepełnosprawnym. To właśnie labradory często biorą udział w terapiach np. z osobami uzależnionymi czy dziećmi w szpitalach czy różnego rodzaju ośrodkach. Coraz większym zainteresowaniem cieszy się tzw. dogoterapia, gdzie to właśnie nierzadko labrador retriever jest psem terapeutycznym. Nic dziwnego – serdeczne nastawienie do człowieka, miła w dotyku sierść itd. Kto nie chciałby spędzać czasu z tak wspaniałym stworzeniem?
Szkolenie
Gdy labradory dojrzewają, z racji miłości do zabaw, mogą być nieco hałaśliwe. Nierzadko wykazują się także sporą nadpobudliwością. Dlatego warto od małego psa w odpowiedni sposób wychowywać (pod żadnym pozorem nie stosując kar w postaci przemocy czy krzyków, tylko system nagród i pochwał). Można udać się na szkolenie z zakresu posłuszeństwa. W przypadku labradorów najprawdopodobniej wystarczy takie… jedno. Psy te są bowiem z natury grzeczne, posłuszne swojemu właścicielowi (kochają go nad życie i chcą mu sprawić radość).
Warto także u szczeniąt (a także w późniejszym etapie) zwrócić uwagę na gryzienie i żucie. Psy w tym typie kochają to robić. Tutaj odpowiedzią jest oczywiście ruch oraz zabawki, które psy mogą żuć bez obaw, że zrobią sobie krzywdę (warto takie akcesoria dobrać z kompetentnym sprzedawcą w dobrym sklepie zoologicznym).
Labrador retriever – żywienie psa
Warto zdawać sobie sprawę, że żywienie (tuż obok aktywności fizycznej) odpowiada za zdrowie psa. Zatem to od właścicieli labradora zależy czy ich pies będzie cieszył się dobrym zdrowiem, a co za tym idzie – dobrym samopoczuciem. Dlatego od momentu przywiezienia psa do domu, musimy zadbać o jego odpowiednią dietę. Taką, która dostarczy czworonogowi wszystkie niezbędne substancje odżywcze. Jak to zrobić? Wiele osób próbuje odżywiać psa na własną rękę. Takie rozwiązanie nie musi być złe, ale osoby, które samodzielnie dobierają pokarmy oraz dawki muszą mieć wiedzę na ten temat.
Gotując samodzielnie (albo dostarczając surowe pokarmy) możemy bowiem pominąć wiele, bardzo cennych, składników odżywczych. I kolejne ryzyko – nadwaga. Labradory wykazują się bardzo wzmożonym apetytem. Kochają jeść. Trzeba zatem uważać, by czworonogi nie przejadały się. Jeżeli nie mamy wiedzy na temat żywienia zwierząt, to wcale nie oznacza, że nie możemy zaopiekować się psem. Wręcz przeciwnie – lepiej być świadomym swoich “braków” i zaufać profesjonalistom. Najpewniejszym rozwiązaniem jest dobór gotowej karmy (suchej lub mokrej lub miksu tych dwóch karm) i stosowanie dawek według wytycznych producenta na opakowaniu. Jak dobrać karmę? Zaufajmy weterynarzowi albo/i dietetykowi zwierząt. Wówczas będziemy mieć pewność, że zostanie dobrana najbardziej odpowiednia karma.
Nadwaga
Oczywiście niezwykle istotne jest to, aby nie przekarmiać psa. Zazwyczaj specjalista podpowie jak duże powinny być dawki pokarmu. Wytyczne znajdziemy także na opakowaniu. Nie musimy odmawiać psu smaczków (tym bardziej, że te są konieczne do szkolenia). Musimy jednak uważać, aby nie było ich za dużo – smakołyki “odliczamy” od dziennej dawki karmy. Więc jeśli daliśmy przysmak, to karmy w standardowym posiłku powinno być po prostu mniej, a wszystko po to by dzienna dawka kalorii się zrównała.
Najistotniejsze jest jednak to, aby psa obserwować. Przyjęło się, że gdy dotkniemy labradora to żebra powinny być wyczuwalne, ale nie mogą być widoczne. Co jeszcze warto zrobić, by nasz pies nie przybierał zbyt dużo na wadze? Oczywiście oprócz prawidłowej diety należy zapewnić odpowiednią dawkę ruchu. I znowu wracamy do tematu aktywności fizycznej. To mus, by utrzymać naszego psa nie tylko w dobrej kondycji fizycznej, ale i psychicznej.
Labrador retriever – pielęgnacja
Ruch, żywienie i… pielęgnacja. Jeżeli chcemy, by pies był i zdrowy i tym samym – ciągle w dobrym nastroju, pamiętajmy także o właściwej pielęgnacji. Oczywiście nie musimy wspominać o regularnych wizytach u weterynarza w celu kontroli zdrowia. Pamiętajmy, by kontrolować uszy, oczy oraz zęby psa. Konieczne jest także przycinanie pazurów. Co z sierścią? Ta jest nietrudna w pielęgnacji.
Można powiedzieć, że czyści się sama. W okresie nie-linienia trzeba ją czesać raz w tygodniu. Wówczas pozbędziemy się zlepionego brudu oraz tzw. “luźnego” włosa. Labradory raczej lubią szczotkowanie. Warto przyzwyczajać do zabiegów pielęgnacyjnych od szczeniaka – wówczas pies nie będzie miał żadnych traum i chętnie będzie poddawał się czy to czesaniu czy np. czyszczeniu uszu. Dodatkowo pamiętajmy o zaczipowaniu naszego pupila.
Zdrowie
Czy labrador retriever jest chorowity? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Psiaki te należą raczej do silnych i odpornych. Mimo to nierzadko chorują na dysplazję stawów biodrowych. Z tego też powodu od 2006 roku labradory hodowlane muszą mieć prześwietlane biodro, aby kwalifikować się na wystawy. Rzadziej dochodzi do tzw. młodzieńczego zapalenia kości czy chorób oczu (jaskra, dysplazja siatkówki itd.). U niektórych psów (szczególnie tych z nadwagą albo tych, których treningi są zbyt intensywne) dochodzi do zerwania więzadła stawu kolanowego. Czasami u pojawia się też bezwładność ogona. Zazwyczaj przyczyną są podrażnienia zakończeń nerwowych (np. po kąpieli w zimnej wodzie). Dolegliwości te ustępują po kilku dniach.
Nie należy także wyprowadzać psa od razu po jedzeniu (ta porada tyczy się wszystkich ras), gdyż może dojść do skrętu żołądka. Inna, znana u labradorów, ale nie występująca często, dolegliwość to porażenie krtani (wówczas pies bardzo głośno i ciężko oddycha, a jego szczekanie brzmi inaczej niż zwykle). Psy rasy labrador retriever dobrze odnajdują się w niskich temperaturach, niemniej jednak trzeba uważać na przeciągi, zwłaszcza gdy pies jest po kąpieli albo mokry po spacerze. Niegroźne im też upały (oczywiście trzeba pamiętać o stałym dostępie do świeżej wody pitnej).
Kochać bezwarunkowo!
Labradory to bardzo wdzięczne i kochające psy. Wpatrzone w swojego właściciela (oraz właścicieli) na każdym kroku dają dowód swojego wielkiego uczucia. Tego samego „wymagają” od swojego człowieka. Dlatego jeżeli nie do końca należymy do wylewnych osób i nie mamy zamiaru często przytulać swojego czworonoga i poświęcać mu bardzo dużo czasu (np. podczas zabaw), to powinniśmy raczej rozważyć zakup innego psa.
