Historia
Jaka jest historia pieska, którego potocznie nazywamy ratlerkiem? Prawdopodobnie wywodzi się z Niemczech. To tam właśnie wykształcił się jego bezpośredni przodek czyli pinczer średni. Gdy w miotach zaczęły pojawiać się o wiele mniejsze szczeniaki niż standardowe (do tej pory), zaczęto zastanawiać się nad ustandaryzowaniem mniejszej wersji rasy. Podjęto radykalne kroki, by to osiągnąć. Zaczęto stosować bardzo ostrą selekcję, która polegała na wybraniu do rozrodu tylko i wyłącznie bardzo małych czworonogów. Psy musiały być wręcz miniaturkami. Jeśli tylko pojawiała się jakakolwiek wątpliwość, to zwierzę było eliminowane. Z czasem udało się osiągnąć zamierzony efekt. Wyhodowano małego psa, który nie przekraczał 30 centymetrów w kłębie.
Ratlerek prawdopodobnie był hodowany już od kilkuset lat. Przede wszystkim przebywał na wsiach, gdzie wpasowywał się w obejścia na uboczu. Nie brakowało go też w miastach, głównie zamieszkiwał dzielnice portowe. Sprawdzał się jako… myśliwy. Ten mały piesek polował na szczury oraz myszy, tym samym bardzo efektywnie pomagając w walce z plagą gryzoni. Osoby, które znają charakter pinczera miniaturowego, wcale nie są zdziwione takim przebiegiem historii. Wyłapywanie z sukcesem gryzoni doskonale oddaje “kąśliwą” naturę ratlerka. Zresztą wystarczy przetłumaczyć słowo “pinczer”, by jeszcze bardziej utwierdzić się w tym przekonaniu. Nazwa rasy w języku niemieckim oznacza… “szczypacz”. Skąd wiemy, że rasa nie należy do najmłodszych? Na wystawionym w 1640 roku obrazie w Luwrze o tytule “Chłopska rodzina”/”Wieśniacza rodzina” znajduje się piesek, który bardzo przypomina dzisiejszego ratlerka. Mówi się także, że pinczer miniaturowy ma w sobie także wiele z charcika włoskiego, a nawet z jamnika. Zwracając uwagę na wygląd psa, może to być bardzo prawdopodobne.
Pochodzenie
Mówiąc o historii pinczera nie można zapominać także o innym prawdopodobnym miejscu pochodzenia (lub/i rozwoju) mianowicie Skandywanii. Tam (jak również i we wspomnianych już Niemczech) pinczer miniaturowy mógł występować jeszcze na długo przedtem zanim został uznany za osobną rasę. W 1895 roku powstał Niemiecki Klub Miłośników Pinczera, którego następnie przekształcono w Klub Miłośników Pinczerów i Sznaucerów. Pierwszy raz pies ten pojawił się publicznie w 1900 roku podczas wystawy w Stuttgarcie. Amerykanom niezwykle spodobał się ten mały, wyjątkowy pies i natychmiast zapragnęli go mieć u siebie. Dlatego ściągnęli za ocean kilka osobników i już w 1929 roku powstał Amerykański Klub Miniaturowego Pinczera. Niedługo potem w Chicago zorganizowano ważną wystawę, podczas której dużym zainteresowaniem cieszyła się kategoria psów-zabawek. To właśnie w tej grupie zwyciężył pinczer, który tym samym zaczął cieszyć się coraz większym zainteresowaniem. Jednak dopiero latach pięćdziesiątych XX wieku dotarł do Anglii oraz Francji. Nietrudno się domyślić, że i tutaj znalazło się wielu jego miłośników. W Polsce te małe rasy psów znalazły się wcześniej – już w latach tuż po wojnie były bardzo pożądane.
Cechy wyglądu
Pinczer miniaturka wygląda niemal identycznie jak pinczer średni – jedyna różnica to ta w wielkości. Warto ponownie wspomnieć, że mówimy tutaj tylko o miniaturyzacji – jeśli pojawią się jakiekolwiek oznaki karłowatości, to wówczas nie są zgodne ze wzorcem. Wysokość w kłębie jest taka sama u psów i u suk – wynosi ok. 25-35 centymetrów. Waga, jak nietrudno się domyślić, jest niewielka – wynosi minimalnie 4, a maksymalnie 6 kilogramów. Sylwetka pinczerów jest bardzo smukła, ale jednocześnie dość silna i wpisana w kwadrat. Muskulatura odznacza się dość wyraźnie, przede wszystkim z racji krótkiej oraz gładkiej sierści (która jest koloru rudego lub czarnego podpalanego). Psy te nie mają podszerstka, dlatego trzeba pamiętać, iż z tego powodu mogą być o wiele bardziej podatne na wilgoć czy zimno. Za to włos jest dość łatwy w pielęgnacji (o tym więcej w dalszej części).
Charakter ratlerka
Mały, ale niepozorny. Tak wiele osób określa ratlerka. Ten mały pies potrafi zrobić wokół siebie naprawdę sporo rumoru. Jest ruchliwy, skoczny, bardzo aktywny, wesoły i niemal zawsze chętny do zabawy. Jego temperament jest gorący, ale usposobienie… bardzo pozytywne i miłe. Kocha swojego właściciela tak bardzo, że czasem może być o niego bardzo zazdrosny. Uwielbia być w centrum uwagi – szczególnie w oczach swojego ukochanego pana. Najlepiej, by ciągle go faworyzował. Mimo, że z miłością wpatrzony jest przede wszystkim w jedną osobę, najprawdopodobniej będzie przyjaźnie nastawiony do pozostałych domowników. Nie zmienia to faktu, że swoje pokłady lojalności (a są spore) będzie wykorzystywał głównie w stosunku do tej jednej, jedynej osoby. Chętnie wyjeżdża i wychodzi – lubi towarzystwo i jest ciekawy świata. Dlatego też niekoniecznie dobrze będzie znosił zamknięcie i przebywanie w samotności. Jest też zadziorny – dlatego lepiej go nie denerwować, tj. nie zaczepiać i nie podjudzać (zresztą nie warto tego robić z żadnym psem). Jak reaguje na osoby, których nie zna? Na początku może wykazywać się lekką nieufnością, ale raczej nie będzie zgryźliwy do końca. Można zaskarbić sobie jego zaufanie dość szybko – ważne by zachowywać się wobec niego przyjaźnie. Wówczas na pewno odwdzięczy się tym samym.
Inteligencja to niewątpliwie bardzo wyraźna cecha, jaką posiada pinczer miniaturowy. Czworonogi te są bystre i szybko się uczą. Często też te cechy wykorzystują, aby postawić na swoim. O ratlerku warto też powiedzieć, że to psiak bardzo odważny (mimo swoich małych rozmiarów), ale też dość zaciekły oraz nieustępliwy. Z drugiej strony cechy te bardzo sprawdzają się w kwestii… stróżowania. Można by pomyśleć, że to za mały pies do tego, by pilnować gospodarstwa domowego. Warto jednak pamiętać, iż piesek ten może nam dać znać o tym, że dzieje się coś niepokojącego. A wszystko to dzięki bardzo rozwiniętej czujności. Psiak ten może nam pomóc w czymś jeszcze – mianowicie w tępieniu myszy i szczurów. Wspominaliśmy, że niegdyś służył do tego. Dzisiaj nadal bywa szczurołapem, choć nie da się ukryć, iż dzisiaj pełni głównie funkcję towarzyską. Z racji swojego instynktu łowcy i wysoko rozwiniętej umiejętności czuwania, może czasem bywać hałaśliwy.
Wychowanie i szkolenie
Warto pomyśleć o odpowiednim szkoleniu pinczera. Bo to, że potrzebne będzie mądre i konsekwentne wychowanie, nikomu nie trzeba przypominać. Przede wszystkim warto pamiętać, iż pinczer to piesek bardzo towarzyski. Źle znosi przesiadywanie w izolacji. Lubi węszyć i poznawać otoczenie, jak również nawiązywać kontakty z innymi czworonogami. Jeżeli nie zapewnimy tego psu, to możemy spodziewać się, że będzie trudny w relacji. Nie można traktować go jak maskotki (mimo że tak wygląda), tylko jak pełnoprawnego psa posiadającego bardzo zdecydowany charakter. Nie można mu ograniczać kontaktów – to pies, który przepada przebywać z innymi, więc od najmłodszych lat należy mu to umożliwić.
Pinczer miniaturka uczy się bardzo łatwo i szybko. Dodatkowo, ku uciesze wielu właścicieli, jest bardzo dokładny. Świetnie sprawdza się podczas zawodów posłuszeństwa oraz na torze agility. Rasy tej nie poleca się osobom, które nie mają za bardzo czasu na spacery. Taką aktywność, i to w długim wymiarze czasu, trzeba zapewnić pinczerowi codziennie. Musi znaleźć ujście dla swojej zintensyfikowanej energii. Jeżeli nie znajdziemy dla niej ujścia, to możemy spodziewać się, że psiak będzie po prostu nadpobudliwy. Nie należy się dziwić, gdy podczas spacerów pinczer miniaturowy będzie podążał za tropem. Rządzi nim silna natura. Dlatego jeżeli chcemy dodatkowo zabezpieczyć psa (poza mocną smyczą, dobrą obrożą lub szelkami, komendami przywołania itd.), to zakupmy dla niego lokalizator GPS. To nie gadżet-fanaberia. To bardzo przydatny przedmiot, który nie raz pozwolił uniknąć wielu tragedii. Gdy nasz pinczer ucieknie (bo np. skupi się na podjętym tropie), to będziemy mogli go w krótkim czasie i sprawnie zlokalizować.
Zdrowie ratlerka
Bardzo dobrą informacją dla każdego potencjalnego właściciela pinczera będzie to, iż jest to pies, który odznacza się raczej dobrym zdrowiem i w dodatku jest długowieczny (żyje nawet 15 lat, sprawdź ile żyją psy). Tradycyjnie trzeba zwracać uwagę na uszy, pazury i przede wszystkim – regularnie badać psa u weterynarza. Tylko wtedy jesteśmy w stanie szybko rozpoznać potencjalne choroby i im przeciwdziałać. Pinczer jest dość odporny na negatywne działanie czynników atmosferycznych. Nie zmienia to faktu, że zimą warto założyć mu ubranko – będzie czuł się znacznie bardziej komfortowo, nawet jeżeli na początku będzie zaskoczony kubraczkiem. Warto do ciuszków przyzwyczajać psa od najmłodszych lat.
Żywienie pinczera
Pinczer miniaturowy, ze względu na swoje małe rozmiary, nie będzie potrzebował wiele jedzenia. Tym bardziej warto zapewnić mu karmę bardzo dobrej jakości, którą doradzi nam sprawdzony weterynarz, a najlepiej dodatkowo zwierzęcy dietetyk. To bardzo ważne – im lepiej będzie jadł nasz pies, tym prawdopodobnie mniej będzie chorował. Nadal wielu właścicieli psów nie zdaje sobie sprawy, jak ogromne to ma znaczenie. Dobierając smaczki dla psa, warto także zwracać uwagę na ich skład. Nie bez znaczenia jest także ich wartość kaloryczna – należy ją uwzględnić w dziennej dawce kalorii (odejmując wtedy nieco karmy). To bardzo istotne, gdyż pinczery często mają skłonność do nadwagi.
Pielęgnacja
Pielęgnacja pinczera miniaturowego nie jest skomplikowana. Ze względu na krótką sierść sprawa jest prosta – pupila najlepiej wyczesywać miękką szczotką albo zgrzebłem oraz przecierać miękką szmatką. Jak często należy kąpać psa? Tak naprawdę im rzadziej tym lepiej, czyli mówiąc inaczej: gdy jest potrzeba. Większość właścicieli pinczerów ogranicza kąpiele do minimum. Włos pinczera jest bardzo gęsty. Rzadko wypada, co będzie dobrą informacją dla tych, którzy lubią porządek w domu. Pinczer za bardzo nie linieje, w przeciwieństwie do wielu ras psów. Bardzo istotne jest to, aby sprawdzać długość pazurków. U niektórych psów będą ścierać się same, ale u wielu (szczególnie tych, którzy rzadko chodzą po twardej nawierzchni, takiej jak chodnik) nie będzie to następowało i pazury wówczas trzeba skracać samodzielnie lub w gabinecie weterynaryjnym. Istotne jest także to, aby przykładać dużą wagę do dbania o zęby. Warto używać pasty do zębów albo specjalnych preparatów ze spryskiwaczem – a wszystko po to, aby zapobiegać osadzaniu się kamienia. Jeżeli jednak dojdzie do jego powstania, to warto skonsultować tę kwestię z weterynarzem – może wystąpić potrzeba operacyjnego usunięcia.
Wyprawka
Pinczer miniaturowy, jak każdy inny pies, będzie potrzebował pewnych akcesoriów. Legowisko (warto pamiętać, by nie było jakieś bardzo malutkie, mimo że pies nie charakteryzuje się wielkimi rozmiarami, to jednak powinien mieć komfortowe miejsce do leżenia), dobra smycz (wbrew pozorom mocna), wygodne szeleczki, ubranko na zimne dni, gadżety do czesania (szczotka z włosia o gęstej, równej szczecinie), obcinaczka do pazurów, miseczki itd. Warto pomyśleć także o zabawkach – nie kupujmy jednak od razu tuzina gadżetów ze sklepu zoologicznego. Najpierw poznajmy swojego psa – co lubi, co szczególnie będzie interesowało go w zabawie itd. Z czasem stopniowo będziemy poszerzać kolekcję zabawek.
Pinczer miniaturowy – dla kogo ta rasa?
Pinczer miniaturowy to rasa, która na pewno wielu osobom jest w stanie przypaść do gustu. Ratlerka z pewnością można nazwać psem rodzinnym, choć warto pamiętać, że nie nadaje się do spędzania czasu samemu z bardzo małymi dziećmi (czyli takimi, których ruchy są nieprzewidywalne i mogą po prostu przestraszyć psa). Odnajdzie się na pewno w domach, w których jest raczej spokojnie i stabilnie (zresztą taka atmosfera jest dobra właściwie dla czworonoga każdej rasy). Pies ten nie będzie odpowiedni dla osób, które nie są w stanie pupilowi poświęcić sporo czasu. Trzeba o tym pamiętać, gdyż pinczer ma w sobie niespożyte pokłady energii, wymaga spacerów (codziennych, niekrótkich) i przede wszystkim – kocha skupiać na sobie uwagę. Szczególnie swojego ukochanego właściciela, o którego względy będzie chętnie zabiegał.
Co jeszcze warto wiedzieć o ratlerku?
Bardzo często wiele osób nazywa ratlerkami psy, które nie są rasowe – pochodzą z pseudohodowli i mają cechy karłowatości. Są malutkie, wątłe, mają jabłkowatą głowę, wyłupiaste oczy i nogi niezwykle cienkie. Najczęściej, jak to w przypadku pseudohodowli bywa, nie mają rodowodu albo (co gorsza) posiadają fałszywe rodowody. Warto pamiętać, że istnieje rasa, która bardzo przypomina pinczery miniaturowe. Posiada cechy karłowatości, ale nie są tak ekstremalnie uwydatnione jak w przypadku pseudoratlerków. To praski ratlerek czyli pražský krysařík. To czeska rasa psa, który uznawana jest na razie tylko i wyłącznie u naszych południowych sąsiadów. Warto powiedzieć jeszcze parę słów o amerykańskim pinczerze miniaturowym. Piesek ten bardzo specyficznie chodzi. Chód ten określany jest jako “chód konia dorożkarskiego”, czyli hackney. Polega na bardzo wysokim unoszeniu nadgarstków w kłusie. W Europie uznawane są psy, które chodzą normalnie – najlepiej, aby idąc jak najbardziej przypominały psa rasy doberman.
