Charakterystyka rasy
Pekińczyk przywita Cię z godnością i dumą. Doskonale zdaje sobie sprawę, że jego przodkowie byli towarzyszami rodziny królewskiej i nadal domaga się szacunku. Ze swoimi miękkimi, okrągłymi i brązowymi oczami, grzywą długich, prostych włosów i ogonem noszonym żwawo na plecach, przechadza się przez życie w pełni świadomy tego, kim jest i jakie ma znaczenie dla ludzi, którzy z nim mieszkają. Jeśli szukasz oddanego, kochającego przyjaciela, który będzie traktował Cię z szacunkiem oraz będzie oczekiwał od Ciebie tego samego, to Pekińczyk może być rasą stworzoną dla Ciebie. Te psy potrzebują kogoś, kto rozumie ich wyjątkowe wymagania i jest skłonny znieść mocną i indywidualną osobowość w swoim życiu. Pies ten odwzajemni Twoją opiekę, darząc Cię miłością i uczuciem, jakie może zaoferować tylko naprawdę duże serce.
Osobowość i temperament
Pekińczyk jest bardzo kochający i przywiązani do swojej rodziny, ale zdystansowani, prawie nieufni wobec obcych. Ta cecha czyni z nich doskonałych strażników; oni lubią szczekać gdy zbliżają obcy. Niektórzy pekińczycy mają tendencję do zbytniego szczekania, więc dobrze jest wcześnie nauczyć ich, kiedy przestać. Są odważni, czasem nawet lekkomyślni, iw razie potrzeby bronią cię aż do śmierci.
Jest twardszy i odważniejszy, niż sugeruje jego wygląd. Królewska godność, poczucie własnej wartości, pewność siebie i upartość łączą się w żywym, czułym, dobrodusznym psie, który będzie Cię szanować, jeśli Ty go szanujesz. Jest lojalny i opiekuńczy wobec swojego właściciela, szczekając ostrzegawczo, jak tylko pojawiają się nieznajomi.
Na temperament wpływa wiele czynników, w tym dziedziczność, wyszkolenie i socjalizacja. Szczenięta o miłych temperamentach są ciekawe i zabawne, chętnie podchodzą do ludzi i dają się trzymać na rękach. Jak każdy mały pies, potrzebuje on wczesnej socjalizacji – kontaktu z wieloma różnymi ludźmi, widokami, dźwiękami i doświadczeniami – w okresie jego młodości. Regularne zapraszanie gości i zabieranie go do ruchliwych parków, sklepów, w których są psy, a także na spokojne spacery, aby spotkać się z sąsiadami, pomoże mu również szlifować swoje umiejętności społeczne.
Trening
Pekińczycy są bardzo inteligentni, ale wiąże się to z niezależną, a czasem nawet upartą postawą. Szkolenie ich jest wyzwaniem. Uważają się za odpowiedzialnych za każdą sytuację, więc musisz ich przekonać, że to Ty dowodzisz i że robienie tego, co chcesz, będzie dla nich korzystne. Pekińczycy nie reagują dobrze na ostry trening lub dyscyplinę, co może powodować zachowania destrukcyjne. Zawsze odniesiesz sukces, jeśli zdołasz przekonać pekińczyka, że zrobienie czegoś jest jego pomysłem, a nie twoim.
Najważniejsze fakty, które powinieneś wiedzieć o tej rasie
- Ze względu na krótkie nosy pekińczyk chrapanie, a niektórzy naprawdę dość głośno.
- Okrągłe wyłupiaste oko pekińczyka może zostać uszkodzone lub „wyskoczyć” podczas zbyt intensywnej zabawy. Na szczęście zdarza się to niezwykle rzadko, ale może wystąpić.
- Pekińczyk ma nadmierną ilość zmarszczek na twarzy, co może powodować problemy z zapaleniem fałdów skóry, podrażnieniami skóry i infekcjami. Pamiętaj, że fałdy powinny być czyste i suche.
- Przekarmione pekińczyki mają tendencję do przybierania na wadze.
- Pies ten może rozpocząć strajk głodowy, aby udowodnić swojemu właścicielowi rację.
- Pekińczyk często szczeka.
- Rasa może być trudna do wytrenowania.
- Pekińczyk przywiązuje się do jednej, wybranej przez niego osoby w domu.
- Ze względu na obfitą szatę i krótkie noski źle znoszą ciepło.
- Aby zdobyć zdrowego psa, nigdy nie kupuj szczeniaka od nieodpowiedzialnego hodowcy. Poszukaj renomowanej hodowli, która testuje swoje psy, aby upewnić się, że są wolne od chorób genetycznych, które mogą przenosić na szczenięta. Zwróć też uwagę na zachowanie zwierzaka, czy nie jest agresywny lub za bardzo wycofany, ponieważ może to być oznaką nieprawidłowej socjalizacji.
Pekińczyk – pies o lwim charakterze i wyglądzie
Według chińskiej legendy lew zakochał się kiedyś w marmozecie, takim gatunku małpy. Aby poślubić swoją miłość, lew błagał Buddę, żeby go zmniejszył, ale pozwolił mu zachować swoje wielkie lwie serce i charakter. Budda zgodził się i ze związku dwóch tych zwierząt powstały psy Fu Lin, lwice Chin.
Legenda głosi, psy towarzyszyły Buddzie, i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy. Pekińczyk po dziś dzień jest uznawany przez Chińczyków za wcielenie legendarnego pieska „Fu”, który miał odpędzać złe duchy. W dawnych czasach Pekińczyki były czczony był jako półbóstwa, którym należy składać pokłony. Kradzież psa była karana śmiercią. Kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego Pekińczyki, które miały chronić władcę w życiu pozagrobowym. Przez wiele stuleci rasa była hodowana i utrzymywana wyłącznie na dworze królewskim – w tajemnicy przed światem.
Historia
Prawdopodobnie nie do końca tak powstał Pekińczyk, ale historia jest fascynująca. Rasa rzeczywiście pochodzie ze starożytność, a dowody DNA potwierdzają, że jest jedną z najstarszych ras psów. Uważa się, że pekińczyk istnieje w Chinach od 2000 lat. Nazwane na cześć stolicy Pekinu były towarzyszami szlachty, książąt i członków rodziny cesarskiej. Zwykli ludzie kłaniali się im, traktując je iście po królewsku, czyli tak jakie te mała rasa nadal tego oczekuje.
Pekińczyk był pilnie strzeżony i nigdy nie pozwolono mu opuścić pałacu, nie mówiąc już o kraju, ale zwrócił na siebie uwagę świata zachodniego w wyniku wojny opiumowej w 1860 r. Kiedy wojska brytyjskie weszły do pałacu cesarskiego po najeździe na Pekin, jednym z ich odkryć było pięć psów strzegących ciała swojej ukochanej właścicieli, która prawdopodobnie popełniła samobójstwo, żeby uniknąć schwytania. Psy stały się nagrodami wojennymi i zostały zabrane do Anglii, gdzie dwa zostały przedstawione księżnej Wellington, dwa księciu i księżnej Richmond i Gordon, a jeden królowej Wiktorii, która nazwała je „Looty”. Siedem lat później psy z królewskiej hodowli zostały przekazane do Niemiec i Holandii. Pierwszy Pekińczyk trafił do Polski w 1928 roku.
W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku więcej pekińczyków było przemycanych z Chin. Pies o imieniu Pekin Peter był podobno pierwszym pekińczykiem wystawionym na brytyjskiej wystawie w 1894 roku. Rasa ta była wówczas znana pod różnymi nazwami, między innymi chiński mops.
Oczywiście popularność rasy rozprzestrzeniła się za Atlantyk do Stanów Zjednoczonych. Pierwszym pekińczykiem zarejestrowanym przez American Kennel Club był Rascal w 1906 r., A Pekingese Club of America powstał w 1909 r. Obecnie rasa zajmuje 49. miejsce wśród 155 ras i odmian zarejestrowanych przez AKC.
Rozmiar
Pekińczyk jest ciężki jak na swoje rozmiary i ma krępe, muskularne ciało. Idealna waga nie powinna przekraczać 5 kg dla psów i 5,4 kg dla suk. Psy wyglądają na małe. Osiągają około 20 cm wysokości w kłębie.
Budowa ciała
Pekińczyk to mały pies o lwim w wyglądzie. Sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta, co oznacza, że długość liczona od nasady ogona do kłębu jest większa od wysokości w kłębie. Czaszka szeroka i płaska między uszami; nie wypukła. Stop wyraźnie zaznaczony. Profil płaski, z nosem wysoko między oczami. Nos krótki i szeroki; nozdrza duże i rozwarte. Fałd nosowy jednolity lub przerwany. Ściśnięte nozdrza i ciężkie fałdy nadnosowe niedopuszczalne. Kufa szeroka, z mocną żuchwą. Wargi zwarte, zęby ani język nie mogą być widoczne. Żuchwa mocna. Oczy duże, zdrowe, okrągłe, ciemne i błyszczące. Małżowiny uszne sercowate, osadzone w poziomie czaszki, noszone przylegle przy głowie i nie dłuższe niż do linii rozcięcia pyska. Długie, obfite pióra. Szyja krótka i gruba. Tułów krótki z wyraźną talią. Linia grzbietu prosta. Klatka piersiowa szeroka z dobrze wysklepionymi żebrami. Ogon wysoko osadzony, noszony przylegle, lekko zagięty nad grzbietem do jednego z boków. Długie pióra. Kończyny przednie krótkie i grube; o mocnym kośćcu. Łokcie przylegające do ciała. Kończyny tylne lżejsze niż przednie z umiarkowanym kątowaniem i ukształtowaniem stawu kolanowego. Stawy skokowe mocne. Kończyny oglądane z tyłu ustawione dość blisko i równolegle. Łapy duże i płaskie, nie okrągłe. Tylne łapy ustawione prosto do przodu.
Kolor sierści
Pekińczyk ma włosy długie, proste, z obfitą grzywą opadającą poniżej barków, tworzące kryzę wokół szyi. Okrywowy twardy, z gęstym i miększym podszyciem. Pióra na uszach, tylnych partiach kończyn, ogonie i palcach. Szata nie przesłania kształtów ciała. Wszystkie kolory umaszczenia i znaczenia są dopuszczalne, i równie cenne, poza maścią albinotyczną i wątrobianą. Łaty ma równomiernie rozmieszczone.
Pielęgnacja
Pekińczyk ma długą, piękną podwójną sierść z gęstą grzywą na szyi i ramionach oraz obfitymi frędzlami lub piórami na uszach, ogonie, nogach i palcach. Jednak pielęgnacja tego uroczego psa nie jest tak trudna, jak mogłoby się wydawać. Regularne dbanie o zwierzaka zapewni mu zdrową sierść i zapobiegnie tworzeniu się kołtunów i matowieniu, które są często głównym powodem, dla którego ludzie uważają, że psy długowłose są trudne w pielęgnacji. Obfita sierść pekińczyka wymaga codziennej lub cotygodniowej pielęgnacji. Natomiast długa, lejące się włosy psa wystawowego wymagają codziennej pielęgnacji. Jeśli Twój pupil ma być wyłącznie towarzyszem możesz zdecydować się na krótkie przycięcie płaszcza swojego zwierzaka, aby zmniejszyć obciążenie związane z pielęgnacją. Poproś fryzjera o przycięcie piór na stopach i nogach, tak aby nie zbierały tak dużo kurzu i brudu. Możesz nawet poprosić go o wykończenie na lwa,w którym ciało jest wygolone na gładko, pozostawiając grzywę wokół głowy i pompon na czubku ogona.
Reszta to podstawowa pielęgnacja i opieka nad psem. Przycinaj paznokcie w razie potrzeby, zwykle co tydzień lub dwa. Sprawdź uszy, aby upewnić się, że są czyste. Jeśli wyglądają na brudne, to użyj środka czyszczącego zalecanego przez lekarza weterynarii. Rasy, takie jak pekińczyk, są podatne na choroby przyzębia, ponieważ mają tak wiele zębów wciśniętych w ich małe pyszczki. Często myj jego zęby pastą do dla zwierząt zatwierdzoną przez weterynarza, aby uzyskać dobry stan zdrowia i świeży oddech.
Zdrowie
U pekińczyka najczęściej występujące problemy zdrowotne mogą obejmować zespół brachycefalicznych dróg oddechowych, który powoduje trudności w oddychaniu, choroba krążka międzykręgowego, choroby oczu (w tym zespół suchego oka, jaskra i postępująca atrofia siatkówki) lub zwichnięcie rzepki, czyli stan, w którym nakolanniki wyskakują z pozycji.
Opieka
Pekińczyki to dobre psy domowe i oczywiście będą równie szczęśliwe w rezydencji. Uwielbiają biegać i szaleć, dlatego potrzebują ogrodzonego terenu, gdzie będą mogły eksplorować i wędrować. Aby zadbać o jego bezpieczeństwo przyczep do jego obroży lokalizator GPS, który pozwoli Ci sprawdzić jego lokalizację w każdej chwili. Dzięki temu urządzeniu szybko odnajdziesz swojego uciekiniera. Pekińczyk docenia spacery i będzie doskonałym towarzystwem podczas wypraw po okolicy. Będzie biegać po domu, zwłaszcza z innym psem. Ze względu na jego ciężką sierść pekińczyk jest psem domowym i nie powinien przebywać długo na zewnątrz. Ich krótkie noski sprawiają, że są wrażliwe na ciepło, dlatego muszą mieszkać w klimatyzowanym środowisku.
Pekinie są uparte i mogą być trudne do trenowania. W ogóle nie zareagują na ostre polecenia lub metody treningowe. Nagradzaj ich za każdym razem, gdy zrobią coś, co lubisz, i bądź kreatywny w przekonywaniu ich, że to, co chcesz, aby zrobili, jest ich pomysłem i warte jest poświęcenia przez nich czasu.
Pekińczyk żyje około 13 lat (sprawdź ile żyją psy).
Jak się żyje z pekińczykiem?
Pekińczyk jest psem bardzo łatwym w utrzymaniu i wymaga niewielkiej ilości jedzenia, żeby zachować dobre zdrowie. Jednak zbyt wiele smakołyków łatwo prowadzi do otyłości. Chociaż pekińczyk jest dość aktywny, nie potrzebuje długich spacerów do ćwiczeń. Wystarczy krótki spacer w domu lub na dworze przy ładnej pogodzie. Ze skróconą twarzą pekińczyk nie radzi sobie z gorącą lub wilgotną pogodą. Ten skrócony pysk sprawia, że są one również podatne na chrapanie!
Pekińczyk potrzebuje dużo ludzkiego towarzystwa, aby być szczęśliwym. Wygłupiają się, zwracając na siebie uwagę, szczekają i próbują chronić swoje domy i rodziny. Są bardzo szczęśliwi, że przez większość czasu są przytulane i mogą siedzieć na kolanach. Większość pekińczyków dobrze dogaduje się ze starszymi dziećmi. Ważna jest wczesna socjalizacja zwierzaków.
Pielęgnacja to istotna kwestia. Pies w pełnym płaszczu wystawowym wymaga codziennie dużej uwagi. Większość pekińczyków ma nieco krótsze, łatwiejsze w pielęgnacji płaszcze, ale nadal wymagają one codziennej pielęgnacji. Należy uważać, aby ich pyski były czyste, zwłaszcza wokół zmarszczki. Sprawdź długie włosy wokół odbytnicy, aby były również czyste.
Pekińczyk i dzieci
Mogłoby się wydawać, że małe psy i dzieci to świetny duet. Jednak pekińczyk nie jest dobrym wyborem dla rodzin z maluchami, które nieświadomie mogłyby potraktować go brutalnie. Pies ten nie będzie tolerował łapania lub szturchania, przez co nie zawaha się przed obroną. Zawsze nadzoruj wszelkie interakcje między zwierzęciem a dzieckiem w każdym wieku.
Pekińczyk i inne zwierzęta
Pekińczyk nie zawsze dogaduje się z innymi psami. Woli towarzystwo innych pekińczyków, choć przyzwyczajenie się do innych zwierząt w domu może zająć mu dużo czasu. Dzięki odpowiedniej socjalizacji, czyli wczesnemu kontaktowi z wieloma różnymi ludźmi, innymi zwierzętami, miejscami, dźwiękami i doświadczeniami – mogą jednak zostać najlepszymi przyjaciółmi z innymi psami i kotami i włączyć je do swojej królewskiej grupy. Dopóki jednak nie masz pewności, że wszyscy się dogadują, nadzoruj ich kontakty. Okrągłe, wypukłe oczy pekińczyka można łatwo zranić pazurem.
